8 sierpnia obchodzimy Wielki Dzień Pszczół. To doskonała okazja by przypomnieć sobie, jak ogromną rolę pełnią te niewielkie owady w funkcjonowaniu ekosystemu i codziennym życiu człowieka. Choć najczęściej kojarzą się z miodem, ich znaczenie wykracza daleko poza pasieki. Bez zapylaczy – nie tylko pszczół miodnych, ale także trzmieli czy pszczół samotnic – nie byłoby owoców, warzyw, a także wielu roślin
wykorzystywanych do produkcji pasz czy leków.

Szacuje się, że aż 80 proc. roślin uprawnych w Polsce wymaga zapylenia przez owady. I choć wiele osób kojarzy ten proces głównie z pszczołą miodną, prawda jest o wiele bardziej złożona. W naszym kraju żyje ponad 470 gatunków pszczół, a większość z nich to dzikie zapylacze – trzmiele, murarki czy pszczoły samotnice. I to właśnie one dziś najbardziej potrzebują naszej pomocy. Więcej uli, mniej miodu
Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że sytuacja pszczół w Polsce ma się dobrze –
liczba pszczelarzy wzrosła niemal dwukrotnie w ostatniej dekadzie, a rodzin pszczelich
przybyło o 70 proc. A jednak produkcja miodu nie rośnie proporcjonalnie, bo pszczoły,
nawet te hodowlane, muszą rywalizować o pożywienie. – Gdy na jednym obszarze funkcjonuje zbyt wiele uli, zaczyna brakować kwiatów i roślin, które są źródłem nektaru i pyłku. Dla dzikich zapylaczy to wyrok. A to właśnie one odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu bioróżnorodności. Warto pamiętać, że zapylanie
to nie tylko kwestia plonów, ale cały łańcuch życia – tłumaczy Lisa Scoccimarro, liderka
Akademii Ekologicznej Amest Otwock.
Miejskie łąki zamiast miejskich uli?
Moda na pszczoły dotarła do miast – pasieki powstają na dachach biurowców, a nawet hoteli. Ale nie zawsze więcej znaczy lepiej. Wysoko położone ule oznaczają dla pszczół miodnych ogromny wysiłek podczas lotów, a dla dzikich zapylaczy – jeszcze większą konkurencję o ograniczone zasoby. – Zamiast inwestować w kolejne ule, coraz więcej organizacji promuje inne rozwiązania: tworzenie łąk kwietnych, sadzenie roślin miododajnych i ograniczanie koszenia trawników. To właśnie takie działania wspierają przede wszystkim dzikie owady, których liczebność spada – podkreśla Lisa Scoccimarro.
Na ratunek zapylaczom
Bez zdecydowanych działań – nie tylko systemowych, ale też codziennych, lokalnych –
możemy obudzić się w świecie, gdzie owoce są rzadkością, a przyroda traci zdolność do
regeneracji. Zanikanie dzikiej przyrody, problemy z zapylaniem upraw czy malejąca
różnorodność biologiczna to procesy, których tempo zaskakuje nawet naukowców i
ekspertów. A przecież nie potrzeba rewolucji. Czasem wystarczy nie skosić trawnika, nie
wyrwać mlecza z rabatki, by zostawić miejsce dla dzikiego życia.

Dominika Bruździak

Biuro Prasowe Amest